Dag twee in het ziekenhuis

Dag twee in het ziekenhuis. Ik heb advies gevraagd aan Ilse of ik aan mag geven naar een andere afdeling te willen. Assertief mag zeker, nou dat lukt mij wel.

De taxichauffeur die mij elke dag naar het ziekenhuis zal brengen heeft zich vandaag niet gedoucht en de deo ook niet gebruikt. Net als gisteren overigens [e-1f601]. Hij heeft een driftige rijstijl misschien ruikt hij daarom een beetje. Maar hij brengt me veilig bij het ziekenhuis. Elke chauffeur neemt weer eenandere route, van en naar huis. Zo zie ik veel van de stad. Ik blijf mij elke dag verbazen wat ik zie. Fietskarren vol met fruit, voortgeduwd door de arbeider. Hij moet heel zijn gewicht tegen hangen anders valt hij en zijn fiets om. Een vrouwtje op de hoek, doet de was bij de stoeprand. En de man die ligt te rusten op een stapel stenen buizen.

Aangekomen in het ziekenhuis loop ik naar het kantoor van Indira, maar het kantoor is nog afgesloten. Ik ga nog even buiten zitten. Om half negen is ze er nog niet, ik bel haar maar even. Ze zegt dat ik weer naar de labor room mag. Nou.....liever iets anders vandaag. Het wordt de afdeling waar de dames liggen te puffen, bed aan bed, zonder privacy, 8 bedden per block. Later hoor ik dat er 70 tot 80 bevallingen per etmaal zijn, te weinig ruimte voor een beetje privacy.

Ik word gekoppeld aan een student die ik echt niet kan verstaan. Uiteindelijk sta ik letterlijk met mij rug tegen de muur, ze blijft maar kletsen, hoe kom ik hier vandaan [e-1f60a]?

Ik loop rond en zie van alles gebeuren. Het blijft een drukte rondom de bedden, familie, studenten, verloskundigen enz.

Er komt een bewaker aan....ik denk wat doet deze heer in ons midden? Ze leggen uit dat hij zorgt dat de familie naar buiten gaat, de dokter begint aan haar controle ronde. Er loopt een assistent voorop en check met een doptone de hartslag vd baby. Daarna komt de dokter langs, zonder pardon, hup, doet ze haar werk. En door naar de volgende. Ze pakt gelukkig na elke moeder een paar nieuwe handschoenen uit de rvs pannetje met deksel. Dat is zo steriel als het maar kan in Nepal, denk ik.

Elk bed heeft een nummer en eigen dossiermap, daar worden alle controle papieren in bewaard. Er wordt veel geroepen van de een naar de ander, wat genoteerd moet worden in de papieren. Zouden ze nooit een fout maken met de bednummers?? Elke 4 uur komt de dokter langs voor de controle, ze oogt heel druk. Tussendoor het ze nog wel tijd om te vragen wie ik ben en waar ik voor kom. Ze heeft meer tijd voor mij dan voor de moeders. Ze verontschuldigd zich dat ze druk is en het er ruw aan toegaat. Maar ze heeft veel moeders te controlen dus ze moet de gang erin houden.

Als er een paar "bekende" studenten gaan lunchen vraag ik of ik mee mag lopen? Ja hoor, vinden ze akkoord. Op de bovenste verdieping staat hun kluisje, daar pakken ze hun eten. We gaan zitten aan een tafeltje in een gangetje bij het raam. Al gauw krijg ik eten aangeboden, ik voel mij bezwaard en wijs het af. Maar volgens de Nepalese cultuur deel je je eten. Er is geen ontkomen aan, ik ga weer aan de lekkele lice [e-1f601] met kikkererwten, gekookte aardappelen. Ik mag haar lepel gebruiken en zelf leent ze de lepel van haar vriendin, zo lief toch? Eerlijk is eerlijk, het is erg smaakvol. We kletsen wat over onze levens, ze zijn alle 3 getrouwd. En de kleinste van het stel is 36 weken zwanger, ze is nog steeds aan het werk.

Op een gegeven moment gaan een aantal moeders met familie in colonne ergens heen. De dossiermappen worden verzameld en daar lopen alle moeders met weeën de afdeling af. Ik besluit mee te lopen om te kijken wat ze gaan doen. Ze gaan langs de dokter met het echoapparaat. Er zijn verschillende units waar je aan kan sluiten in de rij. Ik wip mee naar binnen met de jonge moeder die al dik in haar weeën zit. Gelukkig mag ze zo als eerste. Want er zitten 10 mensen in deze unit, gewoon bij de dame die de echo krijgt.

Om 13 uur hou ik voor gezien. Op naar een kopje cappuccino bij de ekta bookstore. Even rust.... mijn zus appt of we even zullen videobellen met pa en ma erbij. Inmiddels aangekomen in Thamel laat ik hun even het drukke straatleven zien. Ik vertel over mijn belevenissen van deze ochtend. Fijn om ze weer even gesproken te hebben. Daarna ga ik naar the garden of dreams, vlakbij Thamel. Een prachtige tuin met bloemen, zo'n oase is deze drukke stad. Iedereen is druk met foto's maken.

Ik haal geld bij de geldautomaat en koop een Nepalese portemonnee om al die flappen op te bergen. Het zijn er namelijk 70!! [e-1f923] Ik eet een heerlijke kip cordonbleu bij het roof top terras van het third eye restaurant. Ik koop de eerste souvenier voor thuis en laat me afzetten bij the bakery, even een cappuccino voor ik naar huis wandel. Ik fotografeer wat oude ambachten in de straat, hier het normale avondleven.

Thuis neem ik met Ilse nog wat side seeing tips door, heel handig zo! Het is hier echt een hele fijne plek, ze weten en regelen alles voor je! Top!